Tero

En la profundo de l' norda ĉielo, inter l' danso de la boreo, Ekbrilas Tero, bela kiel norvega reĝino, Kun ŝiaj montaroj altaj, kiel sagoj kaŝitaj sub nebulo, Kaj fiordoj, kiel maristinoj, kantantaj al l' ondoj mallaŭte. Ĉi tie, sub l' brilo de la meznokto, Stelaro dansas sur l' kuŝanta neĝo, Kaj l' luno rigardas kiel feliĉa reĝino, Regante en l' reino de la nokta lumo. Sed ne nur sub la ĉielo la beleco de Tero troviĝas, En l' profundeco de ŝiaj arbaroj, antikvaj spiritoj amasiĝas, La arbaroj mem estas poemoj en vivantaj paĝoj, Kaj la riveroj kantas la kanton de la tempo senfina. La vido de la norvega reĝino estas pli ol simple koloroj kaj formoj, Ĝi estas la sonĝoj de l' jarcentoj, la kriado de l' spiritoj, Kaj sub ŝia vualo, kovranta ŝiajn misterojn, Konserviĝas la forto de la pasinteco, la promeso de la estonteco. Ho, kiel granda estas la belo de Tero, kiu vivas sub la frapo de l' martelo, Kaj kiel malforta estas la homo, kiu ne scias ĝin rigardi kiel frato, Kun humileco kaj respekto, ni marŝu sur ŝia tero, Ĉar en ĉiu roko kaj rivero batis la koro de l' mondo, eterna kaj vera. [End]